Al in mijn vroege jeugd hebben magneten een grote aantrekkingskracht op mij gehad.
Toen ik zeven was kreeg ik van een onechte oom een paar magneetjes. Pas later werd ik gewaar, dat dit heel speciale magneetjes waren, prototypen van een legendarisch laboratorium; van het wereldberoemde “Natlab” van Philips. Ze waren gemaakt van het
later wereldgepatenteerde ferriet.
Nu zijn er neodymium-magneten. Een erg kleine hoeveelheid van dit ontzettend magnetische materiaal is al in staat om een ander klein schijfje er van zodanig aan te trekken, dat het je veel moeite kost om ze van elkaar te krijgen.
Heb destijds met die magneetjes uren gespeeld en een van mijn toen nog kleinschalige doelstellingen was om het ene magneetje het andere zodanig te laten afstoten dat het zweefde boven het andere. Dat wilde wel als ik het met mijn vinger maar een heel klein steunpuntje gaf. Maar het lukte nooit om het zonder steunpunt te laten zweven.
Nu is er Internet en Youtube. En neodymium. Er is op deze media een onafzienbare hoeveelheid proefjes en wonderlijke machientjes en door natuurkundige dwaallichten aangekondigde perpetua mobili.
Wat me nu het leukste lijkt is het maken van een motortje, dat draait op zonne-energie.
De rotor ervan zweeft vrijwel los in de ruimte doordat het wordt afgestoten tegen de zwaartekracht in. De Mendocino-motor
Met de magneetjes, die ik nu al in huis heb probeerde ik nog maar eens om magneten te laten zweven met andere magneten.
Maar ook nu lukte het weer niet, het laten zweven van magneten door afstoting.
Uitgerust met wat meer invoelend vermogen dat nu ook beter wordt ondersteund door kennis van allerlei natuurkundige verschijnselen bekroop me het gevoel, dat dit best wel eens principieel onmogelijk zou kunnen zijn. En inderdaad, een mij in mijn jeugd natuurlijk onbekende natuurkundige, ene Earnshaw heeft bewezen, dat mijn gepruts van destijds (en nu) op grond van een voor mij heel ondoorzichtige bewijsvoering onmogelijk tot resultaat had kunnen leiden.
Dan maar aan de slag met de Mendocino motor.
Russen schijnen dit soort dingen leuk te vinden en een grote hoeveelheid films van gepruts met spoelen, magneten, electronica en al of niet doordachte mechanische pogingen om iets te laten zweven, draaien of energie te laten leveren is van Russische oorsprong.
Maar ik wilde niet klakkeloos copiëren. En wilde zelf de vormgeving doen.
Eerst de verplichte nummers, magneten met een centraal gat, koperdraad van 0.3 mm,
zonnecellen en ik had nog wat plaatmateriaal en buisjes voor de centrale as en de verbindingsconstructie.
Magneetjes en koperdraad zijn tegenwoordig vanuit je bankstel te bestellen en komen een dag na de bestelling in je brievenbus of worden als pakket bezorgd.
Maar je moet er maar op komen. Zonnecellen, magneten en koperdraad bestaan al sinds de vijftiger jaren van de vorige eeuw, maar deze combinatie ervan is werkelijk uniek.
Het geheel van energieproductie en omzetting daarvan in magnetisme in de juiste richting en op het juiste moment vindt plaats in de rotor van dit motorconcept. De stator is slechts een enkele permanente magneet en is daarmee ook nog eens collectorloos. Gevolg: Er is een vrijwel wrijvingsloze gang mogelijk. Dat betekent, dat de motor met héél weinig energie kan draaien.
Kaarslicht is voldoende!
Het handwerk. Maken van de wikkelingbedden voor het koperdraad.
Karton en het beproefde pennenmesje.
Hier de rotor in ontwikkeling. Er zijn twee “ramen” van koperdraadwikkelingen. Beide zorgen ze er voor dat ze de emk, die zij in zichzelf opgewekt krijgen door de stroom vanuit ze zonnecellen afzetten tegen de permanente magneet. Ook het zonnecelletje draait mee.
Het wordt aangestraald door de zon, draait dan weg van deze energiebron en maakt plaats voor de volgende zonnecel, die haar energie weer in de volgende wikkeling stopt. Ook dan ontstaat er weer een kracht die ook deze koperwikkeling weer uit het permanente magnetische veld wil draaien en de hele cyclus begint weer opnieuw!
Om toch een eigen inbreng te hebben in het toch redelijk vastliggende concept van de mendocino-motor wilde ik een eigen ontwerp maken voor het “dragende gedeelte” van de motor nzm ik potlood en millimeterpapier en schetste en zaagde ik dit ontwerp.
Draaiend op het licht van een kaarsvlam.