Op een van de zomeravonden tijdens deze vakanties speelden Janneke, ikzelf en Marc en Chris vaak een potje Scrabble. Dat was zestien jaar voordat dat Wordfeud ging heten.
Gezellig bijelkaar gezeten en bijna aan het eind van het spel zat ik met een aantal letters.
Niet ergens aan te leggen. Maar ik stond bijna het hoogst.
Er sloop toen een duiveltje bij mij binnen. Er waren bijna geen letters meer op de bordjes en als ik ” uit kwam ” dan had ik gewonnen. Als ik al mijn letters niet uitlegde was de kans groot, dat een van de anderen de laatste letters weglegde.
Vandaar, dat ik aan een vrijliggende letter G al mijn letters legde. Vijf plekjes terug lag een S. En ik legde SOELOG. Wat moest ik anders met een L, een E, een O en nog een O ?
” En wat is een SOELOG ? ” Natuurlijk kwam die vraag . ..
” Oh, dat is een Sumatraans stamhoofd! ” Ik zei het waarschijnlijk op een manier, die moest suggereren: ” Weet je dat dan niet eens? ”
Maar ik kwam er niet mee weg. Ook toen was er de mogelijkheid om te bellen.
Rode Engelse telefooncel, waar we met zijn allen in stonden. Het thuisfront werd gebeld bestaande uit mijn moeder.
Zo viel ik door de mand. Later hebben we er nog vaak om gelachen en het woord
“Soelog” bestaat nog steeds.